بده

«لغت نامه دهخدا»

[بِ دِهْ] (اِ)(1) چیزی که بر ذمهء شخصی بود و شخص ملزم بر دادن آن باشد. (ناظم الاطباء). دین. بدهی. وام که ستده باشند. مقابل بستان و طلب. (از یادداشتهای مؤلف).
(1) - در اصل از «دادن» مشتق است.