براندنبورگ

«لغت نامه دهخدا»

[بْرا / بِ دِمْ] (اِخ)(1)براندبورگ. دشتی است در آلمان شرقی که از خاک لم یزرع و رسوبهای منجمد پوشیده شده است و در آن چاودار و سیب زمینی بعمل می آورند و به تربیت اغنام می پردازند. این ناحیه جزو قلمروهای شارلمانی بوده و در قرن 12 م. بدست سلسلهء اسکانی و در قرن 15 م. بدست هوهنزولرن(2) افتاد و سپس مرکز پروس گردید. (از لاروس).
(1) - Brandenburg.
(2) - Hohenzollern.