بربار

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (اِ) بالاخانه و حجره ای که بر بالای حجرهء دیگر سازند. (برهان) (آنندراج) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء). فروار. رجوع به فروار شود. || گل ناچیده. گل بر بار یعنی گل ناچیده. (انجمن آرا) (ناظم الاطباء) :
ای ازدر دیدار بدید آی و بدید آر
آن روی کز آن نور ستاند گل بربار.فرخی.
|| (ص) بامیوه. مثمر. بارور. حامل. حامله :
آن گل که مر او را بتوان خورد بخوبی
وز خوردن آن روی شود چون گل بربار.
منوچهری.
کبابه به هر جای بسیار بود
که هریک به از نار بربار بود.
اسدی (گرشاسب نامه).