برپای ماندن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ دَ] (مص مرکب) قائم بودن. سرپا بودن. || ثابت ماندن. استوار ماندن. || افراشته :
سایه صفت چند نشینی به غم
خیز که بر پای نکوتر علم.نظامی.
حرم عفت و عصمت بتو آراسته باد
علم دین محمد به محمد برپای.سعدی.
|| صائم. (یادداشت مؤلف).