برتاختن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ] (مص مرکب) روان شدن. جاری گشتن :
چنین تاش دو دیده بگداختی
ز مژگان برخساره برتاختی.
اسدی (گرشاسب نامه).
چو دیدندش از جای برتاختند
زپیرامنش جنگ برساختند.
اسدی (گرشاسب نامه).
|| دواندن :
زمان تا زمان زینش برساختی
همی گرد گیتیش برتاختی.فردوسی.