برتافته

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ / تِ] (ن مف مرکب) نعت مفعولی مرکب از برتافتن. رجوع به برتافتن و تافتن شود: عقلاء؛ شتر مادهء برتافته پای. (منتهی الارب).
- برتافته شدن؛ خشمگین شدن. رجوع به تافته شدن شود.