برتنیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ دَ] (مص مرکب) تنیدن :
گر تنم از جامه برهنه شود
علم و خرد گرد تنم برتنم.ناصرخسرو.
جانت برهنه است و تو این تار و پود
بر تن تاریک همی برتنی.ناصرخسرو.
گرد خود چون کرم پیله برمتن
بهر خود چه میکنی اندازه کن.مولوی.
رجوع به تنیدن شود.