برچکیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ چَ / چِ دَ] (مص مرکب)چکیدن :
چو گودرز پیش تهمتن رسید
سرشکش ز مژگان برخ برچکید.فردوسی.
یکی قطره ای بر کفم برچکید
کف دست من گشت چون کوثری.
منوچهری.
رجوع به چکیدن شود.