برخندیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ خَ دی دَ] (مص مرکب)خندیدن :
بدان سقا که خود خشکست کامش
گهی بگری و گه بفسوس و برخند.
ناصرخسرو.
از خندهء یار خویش بندیش
آنگاه به یار خویش برخند.ناصرخسرو.
رجوع به خندیدن شود.