بردار و بدو

«لغت نامه دهخدا»

[بَ رُ بِ دَ / دُو] (ص مرکب) دزد و عیار که چیزی را از پیش کسی به چستی بردارد و راه خود گیرد، گویند فلانی طرفه بردار و بدوی است. (آنندراج). وردار و دررو :
به سنگین باری کوه آورد تاب
که بردار و بدو باشند اعراب.
محمدقلی سلیم [ در صفت اسب ].