بردوام

«لغت نامه دهخدا»

[بَ دَ] (ص مرکب، ق مرکب)همواره. همیشه. مداوم. علی الدوام. (آنندراج) :
چو تمکین و جاهت بود بردوام
مکن زور بر مرد درویش و عام.سعدی.