بردوختن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ] (مص مرکب) دوختن در تمام معانی.
- چشم کسی بردوختن؛ اغفال کردن وی :
او چه کرد آنجا که تو آموختی
چشم ما از مکر خود بردوختی.مولوی.
- دیده بردوختن؛ چشم پوشیدن. نظر برگرفتن :
بردوخته ام دیده چو باز از همه عالم
تا دیدهء من بر رخ زیبای تو باز است.حافظ.