بررستن

«لغت نامه دهخدا»

[بَرْ، رُ تَ] (مص مرکب)روییدن. برستن. رستن :
ببالای بررسته چون زادسروی
بروی دل افروز چون بوستانی.فرخی.
نشنیده ای که زیر چناری کدوبنی
بر رست و بر دوید بر او بر بروز بیست.
ناصرخسرو.
شبانی بیابانی آمد ز راه
نیی دید بررسته از قعر چاه.نظامی.
باش چون دولاب نالان چشم تر
تا ز صحن جانت برروید خضر.
مولوی.
و رجوع به رستن شود. || بزرگ شدن. بالغ شدن :
چو بررست و آمدش هنگام شوی
چو پروین شدش روی و چون قیر موی.
فردوسی.