برزدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ زَ دَ] (مص مرکب) زدن :
آن ساعدی که خون بچکد زو ز نازکی
گر برزنی بر او بر یک تار ریسمان.
خسروی.
اگر آسمان برزمین برزنی
و گر آتش اندر جهان درزنی.فردوسی.
ای به شب تار تازیان بچپ و راست
برزنی آخر سر عزیز بدیوار.ناصرخسرو.
تیغ اگر برزدی به تارک سنگ
آب گشتی ولیک آتش رنگ.نظامی.
پس از هوشمندی و فرزانگی
چو دف برزدندش به دیوانگی.سعدی.
- آتش برزدن به جایی یا چیزی؛ سوختن آن. شعله ور ساختن آتش در آن :
شتر بار کن ز آنچه باشد گزین
پس آنگه بدژ برزن آتش بکین.فردوسی.
- چنگ برزدن؛ دست بردن :
بقندیل قدیمان درزدن سنگ
بکالای یتیمان برزدن چنگ.نظامی.
- رقم برزدن؛ نوشتن بر بالا یا روی چیزی :بیاعان معتمد باشند کی قیمت عدل بر آن نهند و رقم برزنند و به غربا فروشند. (فارسنامهء ابن بلخی).
- عنان برزدن؛ جنبانیدن عنان. بحرکت سریع واداشتن مرکب :
چو جبریل از رکابش بازپس گشت
عنان برزد زمیکائیل بگذشت.نظامی.
|| بالا زدن :
چو دریا برمزن موجی که داری
مپر بالاتر از اوجی که داری.نظامی.
- آستین برزدن؛ بسوی بالا عطف دادن. (یادداشت مؤلف). بالا زدن سرآستین. مالیدن آستین. ورمالیدن آن. دولا کردن آن. دوتا کردن آن :
آستین برزده ای دست به گل برزده ای
غنچه ای چند از او تازه و نوبر چده ای.
منوچهری.
چو سنبل تو سر از طرف یاسمین برزد
غمت بریختن خونم آستین برزد.ظهیر.
- علم برزدن؛ برافراشتن آن. بالا بردن آن :
چون صبح بفال نیک روزی
برزد علم جهان فروزی.نظامی.
چو عالم برزد آن زرین علم را
کزو تاراج باشد سیل غم را.نظامی.
|| افشاندن. پاشیدن :
همه ره همی آب را برزدند
تو گفتی گلابی بعنبر زدند.فردوسی.
|| رسیدن کشتی به کنارهء دریا. (برهان). رسیدن بر لب دریا. || پهلو بیکدیگر زدن. (آنندراج).
- این برآن آن بر این برزدن؛ بجان هم انداختن. به روی هم داشتن دو تن را :
زهر کس همی خواسته بستدی
همی این بر آن آن بر این برزدی.فردوسی.
همی این بر آن برزد و آن بر این
چنین تا دو مهتر گرفتند کین.فردوسی.
- || یکدیگر را کوفتن :
همی برزنند این بر آن آن بر این
ز خون یلان سرخ گردد زمین.فردوسی.
- بهم برزدن؛ برهم زدن. درهم آمیختن به قصد از بین بردن شکل چیزی و به مجاز، پراکندن و از میان بردن :
همه نیستان آتش اندر زدند
سپه را یکایک بهم برزدند.فردوسی.
ز بیگانگان شهرها بستدم
همه دشمنان را به هم برزدم.فردوسی.
گرانمایگان از پس اندر شدند
چنان لشکری را بهم برزدند.فردوسی.
|| کنایه از همسری کردن و برابری کردن. (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج)(1). با کسی برابری کردن و از او گذشتن. برتری یافتن :
چندین حریر و حله که گسترد بر درخت
مانا که برزدند به قرقوب و شوشتر.کسائی.
من از این شادی برجستم و دو چنگ زدم
اندر آن ز��ف که با مشک زند بویش بر.
فرخی.
پدر از مردی از شیر برد هزمان دست
پسر از مردی با پیل زند هزمان بر.فرخی.
اثر غالیهء عیدی نارفته هنوز
زان بناگوش که با سیم زند رنگش بر.
فرخی.
با خشم تو دم زند دل دوزخ
با حلم تو برزند که سینا
با نیکوان برزن اگر برزند بحسن
هرچند برزنند هم او میر برزن است.
یوسف عروضی.
گه منزل او برزده بر سغد سمرقند
گه مجلس او طعنه زده باغ ارم را.انوری.
|| همسری و برابری دو زن با یکدیگر. || بهم برآوردن. (آنندراج) (برهان). || غارت کردن. دستبرد کردن. غارت و چپاول و دزدی کردن بشتاب و بازگشتن بسرعت. (یادداشت مؤلف). || ازهم جدا کردن. (برهان) (آنندراج). || نصب کردن. (یادداشت مؤلف). || کشیدن. تصویر کردن : و بفرمود تا شکل انطاکیه برزدند و قومی را از اهل انطاکیه با خویشتن آورد. (فارسنامه).
به تیشه صورت شیرین بر آن سنگ
چنان برزد که مانی نقش ارژنگ.نظامی.
|| بیرون دادن. (یادداشت مؤلف). || بیرون کردن. بالا کردن.
- سر برزدن؛ سر بیرون آوردن. سر بیرون کردن. سر بالا کردن :
هرآنکس که از باره سربرزدی
زمانه سرش را همی درزدی.فردوسی.
چنگ من و دامن نیاز تو تا تو
سر ز گریبان ناز برزده داری.سوزنی.
هین زلای نفی ها سربرزنید
وین خیال و وهم یکسو افکنید.مولوی.
|| پیدا آمدن. پیدا شدن. بیرون آمدن :
وز آنسو چو از شهر برزد سپاه
سوی جنگ شد اسرت کینه خواه.
اسدی (گرشاسب نامه).
- آفتاب برزدن؛ طلوع کردن. طالع شدن. دمیدن :
گاه سحر بود کنون سخت زود
برزند از مغرب تیغ آفتاب.ناصرخسرو.
- سر برزدن؛ پیدا شدن. پدید آمدن. بیرون آمدن :
که از تخمهء تور و از کیقیاد
یکی شاه سربرزند پر ز داد.فردوسی.
چو سنبل تو سر از طرف یاسمین برزد
غمت به ریختن خونم آستین برزد.
ظهیر فاریابی.
- || سرزدن. طلوع کردن. طالع شدن. رسیدن. سر برون آوردن. بیرون آمدن :
بگشت اندرین نیز یکشب سپهر
چو برزد سر از کوه تابنده مهر.فردوسی.
چو خورشید برزد سر از کوهسار
سیاوش بیامد بر شهریار.فردوسی.
چو خورشید برزد سر از تیغ کوه
ز گیتی بیامد ز هر سو گروه.فردوسی.
چو آفتاب سر از کوه باختر برزد
بخواست باده و سوی شکار کرد آهنگ.
فرخی.
چو روزی که باشد [ ظ: آرد ] بخاور گریغ
هم از باختر برزند باز تیغ.عنصری.
سر از البرز برزد قرص خورشید
چو خون آلوده دزدی سر ز مکمن.
منوچهری.
بنگر کز اعتدال چو سر برزد
با خورچه چند چیز هویدا شد.ناصرخسرو.
سوی باختر کرد شب روی و برزد
سپاه سپیده دم از کوی سربر.ناصرخسرو.
چونکه نور صبحدم سر برزند
کرکس زرین گردون پر زند.مولوی.
- شعاع برزدن؛ پرتو افکندن :
سزد که پروین بارد زچشم من شب و روز
کنون کزین دو شب من شعاع برزد پرو.
کسایی.
|| نواختن. به نوازش درآوردن :
چو برزد باربد برخشک رو��ی
بدین تری که برگفتم سرودی.نظامی.
|| دمیدن. وزیدن :
هر آنگه که برزد یکی باد سرد
چوزنگی برانگیخت ز انگشت گرد.
فردوسی.
|| بیرون کردن از سینه. (یادداشت مؤلف). کشیدن. برکشیدن.
- آتش جگرسوز برزدن؛ آه سوزان کشیدن :
مجنون ز گزاف این سیه روز
برزد ز دل آتشی جگرسوز.نظامی.
- آواز برزدن؛ بانگ برزدن برکسی :
بتندی برزد آوازی به شاپور
که از خود شرم دار ای از خدا دور.نظامی.
- باد سرد یا سرد باد برزدن؛ آه کشیدن :
جهاندار برزد یکی باد سرد
شد آن لعل رخسار چون برگ زرد.
فردوسی.
دو چشم کیانی بهم برنهاد
بپژمرد و برزد یکی سرد باد.فردوسی.
از این آگهی شد رخ شاه زرد
بنالید و برزد یکی باد سرد.فردوسی.
- بانگ برزدن؛ نعره برزدن. بانگ برآوردن :
بوزنه جست و گریز اندر زمی
بانگ برزد از کروز و خرمی.رودکی.
یکی بانگ برزد بخواب اندرون
که لرزان شد آن خانهء صدستون.فردوسی.
چون محمد شدی ز مسعودی
بانگ برزن بکوس محمودی.نظامی.
وز آن پس مهر لؤلؤ بر شکر زد
بعناب و طبرزد بانگ برزد.نظامی.
چون رسید او پیشتر نزدیک صف
بانگ برزد شیر هان ای ناخلف.مولوی.
طوطی اندر گفت آمد درزمان
بانگ بر درویش برزد کای فلان.مولوی.
- جوش برزدن؛ جوش برآوردن :
چون برزدی از نفیر جوشی
گفتی غزلی به هر خروشی.نظامی.
- داستان برزدن؛ بازگفتن داستان :
یکی داستان برزد آن شهریار
ز کار خود و گردش روزگار.فردوسی.
- دم بر زدن؛ نفس کشیدن.
- || به مجاز، استراحت کردن. رفع خستگی کردن :
کنون گاه جنگ من آمد فراز
تو دم برزن ای گرد گردن فراز.فردوسی.
بفرمود تا خوردنی آورند
همه لشکر آنجای دم برزنند.فردوسی.
به قاچارباشی فرود آمدند
نشستند ویک بار دم برزدند.فردوسی.
- زمزمه برزدن؛ زمزمه کردن :
پند حکیم بیش ازین در من اثر نمی کند
کیست که برزند یکی زمزمهء قلندری.
سعدی.
- غیو برزدن؛ بانگ برزدن :
یکی از جای برجستم چنان شیر بیابانی
و غیوی برزدم چون شیر بر روباه درغانی.
ابوالعباس.
- نعره برزدن؛ بانگ برزدن :
یکی نعره برزد پر از خشم و کین
بزد رستم شیر را بر زمین.فردوسی.
- نفس برزدن؛ نفس کشیدن. دم زدن.
- || سخن گفتن :
قیصر از بیم برنزد نفسی
دخترش داد و عذر خواست بسی.نظامی.
- نفس سرد برزدن؛ آه کشیدن. باد سرد برآوردن :
سپاهی که چندان ندیده ست کس
از انده یکی سرد برزد نفس.فردوسی.
- نوا برزدن؛ نوا زدن. نواختن نوا :
چو برزد باربد زینسان نوایی
نکیسا کرد از آن خوشتر ادایی.نظامی.
به هر پرده که او برزد نوایی
ملک دادش پر از گوهر قبایی.نظامی.
|| در اصطلاح آنست که دو کس انگشتان از دو طرف پیش آورند و حساب بردن و باختن کنند. (انجمن آرا) (آنندراج) (برهان) :
اینک سر و زر ز من ازو بوس و کنار
با دلبر خویش هرگز این بر نزدیم.
ظهوری (انجمن آرا).
|| روبرو شدن و مقابل شدن. (آنندراج).
(1) - در این معنی «برزدن» مصدر پیشوندی نیست یعنی از «بر» پیشوند و زدن ترکیب نیافته بلکه مصدر مرکب است از «بر» به معنی پهلو و زدن و در حقیقت مرکب از اسم و مصدر است نه پیشوند و مصدر.