برزکوه

«لغت نامه دهخدا»

[بُ] (اِ مرکب) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه.فردوسی.
لشکر تو چو موج دریااند
سپهی کش چو برزکوه کلان.ابوالفرج رونی.
|| بلندی کوه. ستیغ کوه. قلهء کوه :
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه.فردوسی.
که اکنون شما را بدین برزکوه
بباید بدن ناپدید از گروه.فردوسی.