برسفر

«لغت نامه دهخدا»

[بَ سَ فَ] (ص مرکب) مسافر عازم سفر :
زاد برگیر و سبک باش و مکن جای قرار
خانه ای را که مقیمانْش همه برسفرند.
ناصرخسرو.