برسوده

«لغت نامه دهخدا»

[بَ دَ / دِ] (ن مف مرکب) سوده. فرسوده :
نپوشد جز بدو عالم ز خز و توز پیراهن
نگردد جز که از خورشید برسوده گریبانش.
ناصرخسرو.