برطپیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ طَ دَ] (مص مرکب) طپیدن. تپیدن. بی قراری کردن :
نرنجم ز خصمان اگر برطپند
کزین آتش پارسی در تبند.سعدی.
- دل برطپیدن؛ مضطرب و پریشان شدن :
چو ارجاسب پیکار زآنگونه دید
ز غم سست گشت و دلش برطپید.فردوسی.
و رجوع به طپیدن و تپیدن شود.