برکان

«لغت نامه دهخدا»

[بُ] (معرب، اِ) کوه آتش فشان. مأخوذ از کلمهء یونانی (؟) ولکانوس(1)، خدای آتش. (از یادداشت مؤلف). جبل النار: و فی هذه الجزیره [ سرندیب ] جبل عالٍ یذهب فی السماء... و هو برکان یقذف النار. (معجم البلدان). و ظهر لنا اذا ذاک الجبل الذی کان فیه البرکان و هو جبل عظیم فی [ بر صقلیه ]مصعد فی جو السماء قد کساه الثلج. (ابن جبیر).
(1) - Vulcanus.