برگسلیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ گُ سِ / سَ دَ] (مص مرکب) برگسستن. گسستن. بریدن. گسلیدن. قطع کردن :
مدار ایچ اندیشهء بد به دل
همی شادی آرای و غم برگسل.فردوسی.
و گر بیم داری ز خسرو به دل
پی از پارس وز طیسفون برگسل.فردوسی.
پدر گفت کز بدگمان برگسل
به اندیشه بیدار کن چشم دل.فردوسی.
- دل برگسلیدن؛ دل برداشتن. چشم پوشیدن :
الا ای خریدار مغز سخن
دلت برگسل زین سرای کهن.فردوسی.
که دل را ز مهر کسی برگسل
کجا نیستش با زبان راست دل.فردوسی.
و رجوع به گسستن و گسلیدن و برگسستن شود.