برندگی

«لغت نامه دهخدا»

[بُ رَ / بُ رْ رَ دَ / دِ] (حامص)صفت برنده. تیزی. (یادداشت مرحوم دهخدا). عمل برنده. برش. (فرهنگ فارسی معین) :
چو شه دید کو سنگ را آس کرد
ز برّندگی نامش الماس کرد.نظامی.