بروتوس

«لغت نامه دهخدا»

"[بْرو / بُ] (اِخ)(1) لوسیوس جونیوس. یا بروتوس اول. از خطبای بزرگ روم و مسبب اصلی انقلابی که موجب اخراج تارکن ها از رم و تشکیل جمهوری گردید (509 ق.م.). پسران وی برای بازگشت تارکن ها توطئه کردند و بروتوس که در آن زمان کنسول بود، آنان را محکوم به مرگ کرد و خود فرمان اجرای آنرا داد. بروتوس در جنگی ضد ارون(2) یکی از پسران شاه تبعیدشده، کشته شد. (از فرهنگ فارسی معین).
(1) - Brutus, Lucius Junius.
(2) - Aruns."