بروشک

«لغت نامه دهخدا»

[بُ شَ] (اِ) خاک، که به عربی تراب گویند. (از برهان) (از لغت فرس اسدی):
در شب هجرم که سر زد گریهء با دود آه
در بروشک از سرشکم سبزه میروید سیاه.
قطب الدین.