بروگل

«لغت نامه دهخدا»

[بْرو / بُ گِ] (اِخ)(1) خاندانی مشهور از نقاشان فلامانی، که از آن جمله اند:
- پیر(2) مشهور به پیر بروگل قدیم؛ در حدود 1530 م. متولد شد و بسال 1569 م. درگذشت. وی رسام مناظر و نقاشی صحنه های قری و قصبات بود.
- پیر(3) مشهور به پیر بروگل جوان، پسر پیربروگل قدیم؛ وی در حدود سال 1564 م. در بروکسل متولد شد و بسال 1637 یا 1638 م. درگذشت. ذوق وی در تجسم صحنه های موحش موجب شده که او را بنام بروگل جهنم(4) بنامند.
- ژان(5) برادر پیر جوان؛ وی بسال 1568 م. در بروکسل متولد شد و در سال 1625 م. درگذشت. بسبب لطف رنگ آمیزی تابلوهایش بنام بروگل مخملی نامیده شده. (از فرهنگ فارسی معین).
(1) - Brueghel.
(2) - Pierre. -.erreiP - (3)
(4) - B. d'Enfer.
(5) - Jean.