برونمرزی

«لغت نامه دهخدا»

[بِ / بُ مَ] (ص نسبی) خارج از مرز.
- حق (حقوق) برونمرزی؛ مصونیت خاصی است که پاره ای اشخاص مانند وزرای مختار و سفرای کبار نسبت به قوانین قضایی کشوری که در آنجا رفته اند دارا میباشند. (لغات فرهنگستان).