«لغت نامه دهخدا»
[ اَ بُلْ حُ سَ ] (اِخ) اسحاق بن عبدالله بن الصباح بن بشربن سویدبن الاسود التمیمی ثم السعدی. معلم مقتدر خلیفه و اولاد او بود. او را رساله ای است در خط و کتابت مسماه به تحفه الوامق. و او در زمان خویش خوش خط ترین و داناترینِ مردم بکتابت بود. خط را از ابن معدان خطاط فراگرفت و برادر اسحاق ابوالحسن و پسرش ابوالقاسم اسماعیل بن اسحاق بن ابراهیم و پسر او ابومحمد قاسم بن اسماعیل و نیز ابوالعباس عبدالله بن ابی اسحاق از این خاندان در نهایت خوشی خط و مشهور در معرفت فن کتابت بودند. (ابن الندیم).