پراهام

«لغت نامه دهخدا»

[پَ] (اِخ) براهام. نامی است پارسی باستانی و معرب آن ابراهیم است و نام جهودی بود در نهایت سامان و تجمل در زمان بهرام گور و بهرام، سامان او را تمام بسقائی لنبک نام بخشید. (برهان). رجوع به داستان بهرام گور با لنبک آبکش در شاهنامه و رجوع به براهام و رجوع به لنبک شود.(1)
(1) - و صورت فارسی قدیم آن «اوراهام» بوده است. (یادگار زریران). و کلمه عبری است. اَبرام (پدر عالی). (قاموس کتاب مقدس).