پربار

«لغت نامه دهخدا»

[پُ] (ص مرکب) (درخت...) بسیاربار. بسیارمیوه. مقابل کم بار :
تا بگفتاری پربار یکی نخلی
چون بفعل آئی پرخار مغیلانی.ناصرخسرو.
|| که شار و غِش بسیار دارد (زر و سیم و غیره).