آخربین

«لغت نامه دهخدا»

[خِ] (نف مرکب) عاقبت اندیش. آنکه در پایان و آخر و نتیجهء کارها اندیشد از پیش :
در پس هر گریه آخر خنده ای است
مرد آخربین مبارک بنده ای است.
مولوی.