پرکاه

«لغت نامه دهخدا»

[پَ رِ / ر رِ] (اِ مرکب) خردهء کاه :
فی المثل هر که خوشه ای شکند
پر کاهی ز خرمنی بکند.نظامی.
پر کاهم [ برگ کاهم ] من به پیش تندباد
می ندانم تا کجا خواهم فتاد.مولوی.
پرکبر.
[پُ کِ] (ص مرکب) پُرمَنِش.