پرمیا

«لغت نامه دهخدا»

[پِ] (اِخ)(1) پیارمی(2). نام ناحیهء قدیم واقع در شمال شرقی روسیهء اروپا که از سواحل کاما تا سواحل دوینای شمال کشیده شده به فنلاند منتهی شود و آن شامل نواحی کنونی پرم، و ولگد و ارخانگلس بوده است. در کاوش خرابه های واقع در این ناحیه ظروف و اشیاء زرینه و سیمینه از ایرانیان و هندیان یافت شده است و این معنی حاکی از قدمت تمدن آنجاست. اُتر نروژی در مائهء یازدهم میلادی بنواحی دوینای شمال دست یافت و سیصد سال پس از آن جمهوری نوگرد از طرف شرق و غرب اتساع یافت این کشور که اهالی آن در اواخر مائهء چهارم دین مسیح گرفته بودند، در فتنهء مغول ویران شد.
(1) - Permie.
(2) - Piarmie.