پر و پر

«لغت نامه دهخدا»

[پَ رُ پَ / پِ رُ پِ] (اِ صوت) پِرپِر. حرکت پر(؟) :
پر پروانه پی درک تف شمع بود
چونکه پر یافت بخواهد پر و پر پاریدن(1).
مولوی.
رجوع به پِرپِر شود.
پر و پشت.
[پَ رُ پُ] (اِ مرکب، از اتباع) از اتباع است.
(1) - پاریدن بمعنی پریدن.