پس پای

«لغت نامه دهخدا»

[پَ سِ] (اِ مرکب) پشتِ پای یا شاید بمعنی تیپا و اردنگ : در جمله نزدیک آمد که این هراس فکرت و ضجرت بر من مستولی گرداند و به یک پس پای در موج ضلالت افکند. (کلیله و دمنه).
پس پایگی.
[پَ یَ / یِ] (حامص مرکب)پس پسکی. بقهقرا.