پسه وردار

«لغت نامه دهخدا»

[پَ سَ / سِ وَ] (نف مرکب)خادمه که دامان بلند خاتون را گاهِ حرکت بردارد تا بزمین نساید :
آن کسان را که تو بینی پسه وردار لباس
جامه شان بنده و خود خواجهء خدمتکارند.
نظام قاری (دیوان البسه ص63).
پسی.
[ ] (اِ) حرفی از حروف یونانی که پسی تلفظ میشود و آن بیست و سیمین از حروف یونان قدیم است و نیز رجوع به اِپسی شود.