پلانتاژنه

«لغت نامه دهخدا»

[پْلا / پِ نِ] (اِخ)(1) نام سلسلهء پادشاهان انگلیس که اصل آنها از آنژه است و از هانری دوم تا جلوس هانری هفتم در انگلستان پادشاهی کرده اند. (1154 - 1485م.) و در قرن چهاردهم بدو شعبهء رقیب یکدیگر تقسیم شده اند (یورک و لانکاستر) و جنگ دو رز (دو گل سرخ) جنگ این دو خاندان است. این خاندان به سلسلهء آنژو نیز معروفند ژوفروای پنجم کنت دانژ و ملقّب به پلانتاژنه با زن بیوهء پادشاه انگلستان هانری پنجم ماتیلده ازدواج کرد. این زن دختر هانری اوّل پادشاه انگلستان بود و فرزندی که مولود این ازدواج بود در سال1154 بنام هانری ثانی بر تخت سلطنت جلوس کرد و سلالهء او 331 سال در کشور انگلیس حکمرانی کردند. (اسامی سلاطین این سلاله در کلمهء انگلیس دیده شود).
(1) - Plantagenets.