پلانکوئت

«لغت نامه دهخدا»

[پْلا / پِ کُ ءِ] (اِخ)(1) کرسی بخشی در ایالت کت دوُ نُر از شهرستان دینان دارای 1932 تن سکنه و راه آهن.
(1) - Plancoet.