پهره دار

«لغت نامه دهخدا»

[پَ رَ / رِ] (نف مرکب) پاسدار. محافظت کننده. (برهان):
خلیل از بیم آن زنهارخواران
مرتب داشت جمعی پهره داران.
نزاری (از جهانگیری). ط