«لغت نامه دهخدا»
[رِ] (اِخ) پیر صدساله. پیر درویش حسین است. و پسر مولانا محمد خواجوست. و با آنکه صوفی صافی بود بصنعت طبابت اشتغال می نمود و مردم مریض را علاج میفرمود. پس بحقیقت طبیب امراض بدنی و امراض نفسانی بوده و ازالهء جمیع امراض انسانی می نموده. این رباعی از اوست: منمای بغیر من رخ ای سیم بدن کز غایت غیرتم رود جان از تن خواهم که شوم مردمک دیدهء خلق تا روی تو هیچکس نبیند جز من. (مجالس النفائس ص274).