پیر فرشته

«لغت نامه دهخدا»

[رِ فِ رِ تَ] (اِخ) خواجه ابوالوفاء خوارزمی. از کبار اولیا. مردی فرشته سرشت و خوش خلق و بعلوم ظاهریه و حقیقیه و علوم غریبه دانا و در علم ادوار و موسیقی بی نظیر روزگار خود. این رباعی حاکی از طبع شعر و شاعری اوست:
بد کردم و اعتذار بدتر ز گناه
زانرو که درو هست سه دعوی تباه
دعوی وجود و دعوی قوه و حول
لاحول ولاقوه الا باللّه.
مرقد وی در خوارزم است.
(مجالس النفائس ص185).