پیره سر

«لغت نامه دهخدا»

[رَ / رِ سَ] (ص مرکب) پیرسر. صاحب موی سفید. دارای موی کافورگون. سالخورده :
یکی پیره سر بود هیشوی نام
جوان مرد و بیدار و با فرّ و کام.فردوسی.
پدر پیره سر شد تو برنادلی
ز دیدار پیران چرا بگسلی.فردوسی.
پدر پیره سر بود و برنا دلیر
ببسته میان را بکردار شیر.فردوسی.
چو کاوس شد بی دل و پیره سر
بیفتاد ازو نام و فر و هنر.فردوسی.
چرا بایدم زنده با پیره سر
بخاک اندرافکنده چندین پسر.فردوسی.
|| سالخوردگی. پیری :
جهاندیده گودرز با پیره سر
نه پور و نبیره نه بوم و نه بر.فردوسی.
همان شاه لهراسپ با پیره سر
همه بلخ ازو گشت زیر و زبر.فردوسی.
چنین گفت گودرز با پیره سر
که تا من بمردی ببستم کمر.فردوسی.
ابا پیره سر تن برین رزمگاه
بکشتن دهم پیش ایران سپاه.فردوسی.