پیرهن دریدن

«لغت نامه دهخدا»

[رَ / پیرْ هَ دَ دَ] (مص مرکب) پیرهن قبا کردن. پاره کردن جامه. چاک کردن قمیص :
پیرهنی گر بدرد زاشتیاق
دامن عفوش بگنه برمپوش.سعدی.
چکنم دست ندارم بگریبان اجل
تا بتن در ز غمت پیرهن جان بدرم.سعدی.
پیرهن می بدرم دمبدم از غایت شوق
که وجودم همه او گشت و من این پیرهنم.
سعدی.
دست بیچاره چون بجان نرسد
چاره جز پیرهن دریدن نیست.سعدی.
-پیرهن به نیکی دریدن؛ چندگاهی چون نیکان زیستن. یک چندگاهی نیکوئی ورزیدن :
چو خواهی صد قبا در شادکامی
بدر یک پیرهن در نیکنامی.نظامی.
چون به نیکی درید پیرهنی
شد مسخر چو مصرش انجمنی.اوحدی.