پیغله

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ غُ لَ / لِ] (اِ) کنج و گوشهء خانه. (برهان). بیغله. بیغوله. پیغوله. کنجی باشد از خانه. (صحاح الفرس). گوشه بود یعنی زاویه. (فرهنگ اسدی نخجوانی) :
کنم هرچه دارم بر ایشان یله
گزینم ز گیتی یکی پیغله(1).فردوسی.
|| کنج و گوشهء چشم. || بیراهه. مقابل راه. (از برهان).
(1) - ن ل:
گزینم ز گیهان یکی پیغله
کنم آنچه دارم ز گیتی یله.