تازه سخن

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ سُ خُ / خَ] (ص مرکب)مجازاً، خوش سخن. نیکوگفتار. تازه گوی. نوپرداز :
گفتم کامروز کیست تازه سخن در جهان
گفت که خاقانی است بلبل باغ ثنا.خاقانی.
||(اِ مرکب) سخن تازه. سخن نو. سخن خوش و بدیع :
این تازه سخن که کردم ابداع
در روی زمین روان ببینم.خاقانی.