تأله

«لغت نامه دهخدا»

[تَ ءَلْ لُهْ] (ع مص) پرستیدن و بمعبودیت گرفتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). حق پرستی. (غیاث اللغات). تعبد. (دهار) (اقرب الموارد). تنسک. (اقرب الموارد). پرستش حق کردن. از کشف اللغات و این لفظ در اکبرنامه بسیار جا واقع شده از آن جمله در این فقره: مولانا عبدالرزاق گیلانی که در حکمت نظر و تأله، بینش فراوان سرمهء دیده وری او بود... (آنندراج). ||الهیت را بخود بستن. (از اقرب الموارد). ||خدا شدن. (از اقرب الموارد).