تئوکریتوس

«لغت نامه دهخدا»

[تِ ءُ] (اِخ)(1) از مقربین «کاراکالا» امپراتور روم است. وی هنگامی که از طرف امپراتور مأمور سرکوبی و تنبیه ارامنهء ارمنستان گردید، شکست خورد (215 م.). رجوع به ایران باستان ج3 ص2519 شود.
(1) - Theocritus.