تبازی

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (ع مص) بلند کردن سرین خود را. ||گام فراخ نهادن. (منتهی الارب) (آنندراج) (از قطر المحیط) (ناظم الاطباء). ||بسیاری نمودن به آنچه نزد خود نباشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (از قطر المحیط) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). ||تبازی رهام (مرغ غیرشکاری)؛ خود را مانند باز نمودن. (از اقرب الموارد).