تبخدجه

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَ دَ جَ] (ع مص) نوعی از راه رفتن که پیش پاها را نزدیک گذارد و پاشنه ها دور.(1) (ناظم الاطباء).
(1) - در منتهی الارب و قطر المحیط بخدجه بدین معنی آمده است و تبخدجه دیده نشد.