تبرتخماق

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَ تُ] (اِ مرکب) (از: تبر + تخماق) آلتی برای شکستن و کوبیدن :
شکرپنیر کلامم کزو چکیده نبات
ز من نگیرد بقال هم به نرخ سماق
وگر بفرض کشم در طویله شیههء نظم
خورم ز مهتر اسبان دوصد تبرتخماق.
ملا فوقی یزدی (از بهار عجم).
رجوع به تبر و تخماق شود.