«لغت نامه دهخدا»
[تَ بَرْ رُ] (ع مص) بصحرا بیرون شدن قضای حاجت را. (از اقرب الموارد) (از زوزنی). برآمدن بسوی صحرا برای قضای حاجت. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). خارج شدن بصحرا غایط کردن را. (از قطر المحیط). || آشکار شدن و به صحرا برآمدن. (فرهنگ نظام). || در تداول عامه، تشخص. برجستگی و مشارالیه بودن.