تبرزین دار

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَ](1) (نف مرکب)سپاهیی که با تبرزین مسلح باشد. این گونه سپاهی در قرن 16 و 17 م. در اروپا وجود داشت و از صنف پیاده بودند.
(1) - Hallebardier.